Wat denken ze wel niet?
Het is voor mij een oneindige worsteling en ik denk dat ik niet de enige ben. Ik maak me altijd druk om wat anderen van mij vinden. En van mijn huis, mijn wederhelft, mijn kinderen. Constant ben ik me bewust van hoe iedereen erbij loopt, hoe ze zich gedragen, of het wel netjes is in huis en of de tuin wel netjes is. Want wat zouden ze wel niet van ons denken?
En net zoals bij heel veel mensen is het bij ons echt niet altijd netjes. Verre van vaak, met drie kids. En ons huis staat bijvoorbeeld heel slecht in de verf. En als ik mensen dan uitleg waar ik woon, zeg ik altijd: ‘Het is dat huis dat nodig geschilderd moet worden.’
Als iemand binnenkomt, verontschuldig ik me altijd voor de rommel. En tijdens een rondleiding door het huis vertel ik bij elke kamer wat er allemaal nog moet gebeuren. Als de kinderen zich misdragen in het openbaar, geneer ik me dood. In plaats van dat ik dan rustig blijf, maak ik me extra kwaad, omdat ik het zo erg vind dat ze me voor schut zetten. Terwijl dat over het algemeen natuurlijk niet het doel is van hun gedrag.
Maar waar komt dat nou vandaan, dat ik me zo druk maak om de mening van een ander? Ik roep weleens dat het komt doordat ik ben opgegroeid in een dorp, waar iedereen me kende en iedereen elkaar in de gaten houdt. En waar ook echt wel geroddeld wordt. Maar niet iedereen die in een dorp woont, maakt zich zo druk om andere mensen. Is het dan gewoon onzekerheid? Zou kunnen. Ik heb graag alles onder controle, maar dat kan nou eenmaal niet. En ik kan al helemaal niet controleren wat andere mensen over mij denken. En waarom zou ik dat willen? Waarom kan ik niet gewoon achter mezelf staan en achter mijn gezin, en vertrouwen in de mensen die me niet veroordelen? Misschien ben ik nog te jong en komt het met de jaren. Levenservaring. Doe mij maar wat levenservaring dan. Zou veel rust geven!
