Het is een vreemde tijd. Sinds een kleine twee weken zitten we allemaal thuis. Mijn aanstaande man (we zouden 20 juni gaan trouwen, maar we weten nog niet of dit kan) werkt fulltime vanuit onze slaapkamer. Ik geef onze drie kinderen les en probeer mijn eigen bedrijf in de lucht te houden. Ik vind het erg zwaar. Onze kinderen krijgen op school extra begeleiding vanwege hoogbegaafdheid en andere problematiek. Die moet ik nu ook geven, als niet-onderwijsprofessional. Maar we werken met vaste schema’s en we worstelen ons door de dagen.

Na de eerste week hebben we geëvalueerd. Wat gaat goed? Wat kan beter? Ze wilden graag gym erbij in het thuisrooster. Kan geregeld worden, de natuurspeeltuin met omringend park is om de hoek. Let wel: we gaan verder nergens samen heen. Boodschappen doe ik alleen en het enige dat ze doen, is in en om huis spelen. Laatst wilde jongste graag mee naar Deen. Die heeft toen buiten bij de fiets op me gewacht. Had ze zelf bedacht, toen ik zei dat ze niet mee naar binnen mocht.

Terug naar deze dag. Gym. Ik heb wat spelletjes bedacht en we hebben een bal mee. We lopen met z’n vieren naar het park, waar we niemand tegenkomen. In het park lopen twee dames hondjes uit te laten. Los van elkaar. Terwijl ik met de kinderen doorloop naar de plek waar ik ze rondjes wil laten rennen, loopt één van de dames een andere weg in. De andere vervolgt haar weg op het pad, al bellend, waarbij ze genoeg afstand houdt. Ik geef de kinderen de instructie om over het veld rondjes te rennen en draai me om, zodat ik op het punt sta staan waar ze moeten omdraaien. En dat omdraaien had ik blijkbaar niet moeten doen. Op hetzelfde moment begint de bellende dame tegen ons te schreeuwen en te tieren. In die seconde dat ik niet oplette, was de oudste te dicht bij haar gaan staan. Uiteraard per ongeluk en deze slechte moeder had het even niet in de gaten.

Mevrouw gaat compleet uit haar dak. Ze behoort tot de risicogroep en ze was al aan de kant gaan staan en toch laat ik mijn kinderen zo dichtbij komen. Drie gezichtjes kijken me beteuterd aan. Ik wil me nog verontschuldigen, maar ze blijft tegen me schreeuwen en laat me niet uitpraten. Heel oneerlijk, want ik kan haar niet uitleggen dat ik me heus wel bewust ben van de gevaren van het virus. Dat ik niet net als veel mensen naar het strand en het bos ga en groepen op zoek. Dat ik alleen maar probeer te compenseren wat de kinderen missen. Dat ik ook maar alle ballen hoog probeer te houden in een tijd waarop niemand voorbereid was.

Mevrouw moppert verder tegen de persoon waarmee ze aan het bellen was. Kan ze me nog even lekker zwart maken als onverantwoordelijke, achterlijke moeder. Oudste begint te huilen en geeft aan dat ze zich heel dom voelt dat ze zo dicht bij die mevrouw was gekomen. Ik leg haar nog uit dat die mevrouw heel overdreven heeft gereageerd. Maar het mag niet baten. De gymles is voorbij. Mijn goede humeur ook. Ik hoop dat deze evrouw geen Corona oploopt, maar dat ze iets beter nadenkt over reageren op mensen (en vooral op kleine kinderen) die ze niet kent.