Al zeventien jaar woonde ik hier, totdat ik zomaar besloot naar de wei te lopen om hem eens goed te bekijken. Tegenover mijn huis, aan de andere kant van de vaart, stond Mario. Hij was iconisch voor mijn uitzicht aan de Zeugweg, waar ik nooit één zeug heb gezien. Wel veel schapen en deze broze oude ezel die inmiddels is overleden. De buren hadden bij de aankoop van hun boerderij, zo’n twintig jaar geleden, Mario erbij gekregen en toen was hij al, naar het schijnt, vijfentwintig jaar oud. Voor het eerst bekeek ik hem van dichtbij en streek door zijn stugge oude vacht. Dit voelde echt als een bijzonder moment. Waarom had ik hier zo lang mee gewacht? Terwijl het naar hem toe lopen nog geen twee minuten in beslag had genomen. Eén van de weinige mooie dingen van de crisis waarin we zitten, is dat we ons wat vaker een ‘Mariomomentje’ kunnen gunnen. Gewoon iets doen zonder een belangrijke reden.
