& bruisend Medemblik
Potdomme…. Weer eens een column schrijven. Natuurlijk wilde ik het niet over corona hebben (of ‘de Kronus’, een term die ik op mijn werk vaak voorbij hoor komen), dat is nu weleens genoeg besproken.
Maar bij alles wat er in me opkomt, ik kom er bijna niet onderuit. Het is nog steeds overal om ons heen natuurlijk. Voor iedereen is het een vervelende (k*t)tijd geweest of is het dat nu nog steeds. In een tijd waarin misschien een rotgevoel overheerst, wil ik het nu even hebben over wat we allememaggies wél bereiken allemaal. En dat hoeft zeker niet per sé Kronus-gerelateerd te zijn.
Nog steeds worden we iedere dag wakker. Hebben we vaak mooie mensen om ons heen met wie we deze tijd doorkomen. We gaan naar ons werk (of niet), we zitten weer buiten in de zon, lezen de krant. We moeten soms poepen, maken massaal onze huizen en tuinen schoon, en staan vervolgens anderhalf uur in de rij bij de vuilstort. (Ha, dacht jij dat je de enige was?! ;-))
En zo gaat het leven ook weer door. Dit hebben we toch maar weer even mooi gered! Het ziet er naar uit dat we in de toekomst weer wat dichter bij elkaar mogen komen. Vind ik persoonlijk wel héél fijn, want ik barst van de ingehouden knuffels en kusjes. Nog even dames en heren, Apfels und Pferen. Nog even. NOG EVEN. Hang in there.
(P.S. Peren = Birnen in het Duits. Maar dit bekt gewoon lekkerder toch?!)
