“Ik mis het ‘alles op de fiets’ kunnen doen” 

Karin Burggraaf reisde in 1995 samen met haar man Willem naar Nieuw-Zeeland. Met de bedoeling een jaar weg te blijven. Het werden járen, want vanuit ‘down under’ werd het Uruguay en de laatste zes jaar woont het gezin met drie zoons in Groot-Brittannië. 

Karin kwam in 1980 in Medemblik wonen op de Ark. Ze zat er op school, op handbal bij MFC en op voetbal bij MFC en DEK. Later sloot ze zich aan bij toneelvereniging St. Pieter. Het plan om naar Nieuw-Zeeland te gaan, ontstond doordat Willem een baan zocht in de melkveehouderij. In Nederland was daar geen werk in te vinden. “En we hadden zin in een uitdaging en om wat van de wereld te zien”, vertelt Karin.

Schitterende stranden, veel bos

De twee werkten eerst op een klein bedrijf – naar Nieuw-Zeelandse standaard – met 120 koeien. Het jaar erna verhuisden ze alweer en werd het een bedrijf 200 koeien. Wat zich later uitbreidde tot in totaal 280 koeien: “Zwaar werk met weinig vrije tijd. We woonden in een mooie omgeving, dus we hebben zoveel mogelijk mooie plekken gezien: schitterende stranden, veel bos en enorm veel ruimte.” Oudste zoon Declan is geboren in Hamilton. In 1999 verhuisde het gezin naar het Zuid Eiland, waar Callum en Reuben zijn geboren. “We hadden al snel nieuwe vrienden toen de kinderen naar school gingen.”

Familieleven zoek

In 2008 had het gezin de kans om naar Uruguay te gaan: “We dachten: nu de kinderen zo jong zijn, kunnen we nog in een ander land kijken.” In Uruguay wachtte de uitdaging om veebedrijven om te zetten naar melkveehouderijen. Maar het bleek zwaar, ook qua cultuur, de taal en het weer. “De kinderen zaten drie uur reizen van de boerderij af op school. Het familieleven raakte zoek.” 

Rijtjeshuis

Gelukkig kreeg Willem de kans om in Groot-Brittannië te werken. “Hier wonen we in een dorp en een rijtjeshuis. Even wennen na de grote boerderijen. We wonen op loopafstand van school en winkels op een heel mooi plekje in Devon. Vlakbij het strand!” Het gezin woont er inmiddels ruim zes jaar en is helemaal ingeburgerd. “Willem werkt als consultant en ik bij een agrarische en dierenwinkel als shopmanager. Ik zit veel in het verenigingsleven met voetbal en rugby. Dankzij Uruguay hebben wij en de kinderen Spaans geleerd. Onze oudste heeft zelfs eindexamen gedaan in het Spaans.”

Afhaalchinees

Karin mist vooral haar familie, vrienden en ‘alles op de fiets kunnen doen’. “En natuurlijk kaas, drop en afhaalchinees. Het voelt voor mij altijd als  feest als ik in Medemblik ben. Het is de gezelligheid en dat je lekker tegen mensen kunt praten, ook al ken je elkaar niet.”